POSIZIO KIRURGIKOAREN ONDORIOZKO KONPLIKAZIOAK
Egileak: L Goitia , I Casado , A Ikazuriaga , I Emazabel , A Etxebarria , A Arizaga
ANESTESIA ETA BIZKORTZE ZERBITZUA, GALDAKAO-USANSOLOKO OSPITALEA
Sarrera
SARRERA
Posizio kirurgikoaren helburua zirujauaren kirurgia-eremua erraztea da. Horretarako,
batzuetan beharrezkoa izaten da pazientea fisiologikoak ez diren posizioetan jartzea, posizioaren ondoriozko konplikazioak sortuz. Azken hauek batez ere anestesiaturik dauden pazienteetan gertatzen dira jarraian datozen arrazoiengatik:
Farmakoek eragindako erlaxazio muskularra
Pazientearen babes-mekanismo fisiologikoen galera, hain zuzen ere, hipotentsioari aurre egiteko eman beharko litzatekeen odol-zainen uzkurdura fisiologikoa Pazienteek medikuari ezin ohartaraztea konplikazioek sorturiko klinikari buruz, adibidez, mina
Metodoak
GARAPENA
Posizio kirurgikoen mota desberdinak daude kirurgiako prozeduraren arabera, aldi berean hauetako bakoitzak bere azpimota bereziak izanik: ahoz gorakoa, ahoz beherakoa eta alboko etzanerako posizioak, eta burua altxatutako posizioa.
Guztien artean konplikazio gehien ematen dituztenak dira litotomiazkoa (ahoz gorako posizioaren azpimota bat), eta ahoz beherakoak eta alboko etzanerakoak, hain zuzen ere. Posizio hauek sortzen dituzten arazoak mekanismo desberdinengatik gertatu daitezke: trakzio-tirakada indarrengatik edo odoleztapen faltagatik.
Konplikazio mota desberdin ugari eman daitezke, trakzio edo presio indarrez sorturiko ultzerak, lepoko mina, enbolia gaseosoa,... Hauen artean ohikoenak goiko eta beheko gorputz-adarretako neuropatiak dira (trakzio edo tirakada indarrez sorturikoak), batez ere nerbio kubital eta erradialarenak goiko gorputz-adarrean eta nerbio peroneoarena beheko gorputz-adarrean.
Nerbio bakoitzaren anatomia eta ibilbidea gogoratu ondoren, trakzio-puntu ohikoenak eta hauek sorturiko klinika azalduko ditugu.
Ondorioak
ONDORIOAK
Mediku anestesistaren eginbeharra da pazientearen posizioa zaintzea eta honen ondoriozko konplikazioak saihestea. Horretarako beharrezkoa da pazientearen fisiologia eta anatomia ezagutzea (bereziki zain, nerbio eta hezurretakoa), eta konplikazio bakoitzak sortzen duen klinika ezagutzea, ahalik eta diagnostiko azkarrena egin ahal izateko.